Het Sendzimirproces is een proces om staal continu te verzinken en genaamd naar zijn ontwikkelaar Tadeusz Sendzimir. Tijdens dit proces wordt plaatstaal onder snelheid door een zinkbad getrokken zodat het zink zich aan de plaat kan hechten. Met een kleine toevoeging van aluminium aan het zink wordt het laagje dun en egaler. Het zinklaagje is wel dunner dan wanneer het product warm verzinkt wordt, maar het is nog steeds perfect roestbestendig.

Het belangrijkste punt van dit proces is uiteraard het zinkbad waar het uiteindelijk verzinken gebeurd, maar voor en na het bad zijn verschillende stappen die het proces vervolledigen.
Er wordt gestart met een coil of rol van plaatstaal die automatisch afgerold wordt en in de productielijn getrokken wordt. De plaat wordt doorheen de verschillende rollen van de accumulator getrokken zodat er een aanzienlijke lengte in de accumulator zit alvorens verder doorheen het proces te gaan.

Continu verzinken is het meest kenmerkend voor het Sendzimirproces, maar elke coil heeft een start- en eindpunt bij het afrollen. Wanneer het einde van de rol gekomen is, mag de toevoer in het zinkbad niet stoppen. Op dit moment worden de rollen in de accumulator naar elkaar toegebracht waardoor de lijn korter wordt en het zinkbad in bedrijf blijft. Op dat moment wordt een tweede coil gestart waarbij het eindpunt van de vorige coil en het nieuwe startpunt aan elkaar worden gelast en het afrollen van de nieuwe coil gestart wordt. Op dit moment trekken de rollen van de accumulator weer uit elkaar terwijl de toevoer naar het zinkbad ononderbroken aan hetzelfde tempo blijft door gaan.

Vervolgens gaat het plaatstaal doorheen een oven waarin het langzaam op temperatuur komt, dit zorgt ervoor dat het zink beter hecht aan het staal en tegelijkertijd wordt stress uit het staal gehaald doordat de staalmoleculen een beetje vrijheid krijgen om zich beter te schikken. Direct nadat de staalplaat uit het zinkbad komt loopt het tussen twee evenwijdige luchtmessen door. Deze ‘messen’ blazen continu een bepaalde hoeveelheid lucht tegen de platen en zorgen er voor dat overtollig zink terug zal lopen zodat een egaal oppervlak ontstaat en tegelijkertijd een uniforme dikte bereikt wordt. Hierna wordt het staal weer afgekoeld en rolt het doorheen een hardingswals wat de fysieke eigenschappen van het staal moet verbeteren: egaler oppervlak, exactere dimensies, verbeterde sterkte,…

Uiteindelijk komt het plaatstaal in de uitloopaccumulator die uiteraard omgekeerd werkt als deze aan de start. In eerste instantie loopt de plaat via de kortst mogelijke weg naar het einde om daar terug opgerold te worden tot een nieuwe coil. Wanneer deze coil opgerold is stopt de coil en start de accumulator door zijn rollen van elkaar te bewegen en de plaat continu op te vangen terwijl de coil afgeladen wordt en een nieuwe gestart kan worden waardoor de accumulator weer naar zijn startpunt gaat.
Doorheen het hele traject zijn er uiteraard nog wat kleinere stappen te vinden alsook verschillende sensoren om het proces voldoende op te volgen om productie fouten ter vermijden of reduceren.