De funderingsplaat als ononderbroken basis

Alles wat je moet weten in een handig overzicht.

Een funderingsplaat is een continu gestorte plaat op de afgegraven draagkrachtige grond. Aan de zijkanten, ter hoogte van de buitengevels, wordt er een vorstrand voorzien. Hier gaat de plaat over in een strookfundering die minstens 80cm diep zit. Het vriest niet dieper dan 80cm in België, dus het water onder de strookfundering kan niet bevriezen. Anders kan het grondwater dat bevriest de plaat omhoog drukken (water dat bevriest zet uit). In de plaat wordt zowel boven- en onderwapening voorzien, afhankelijk van de berekeningen van de ingenieur. De plaat krijgt zo voldoende stijfheid waardoor de volledige constructie die erop staat gedragen kan worden, alsook de mogelijkheid om het volledige gewicht over te zetten naar de grond eronder.

Schets van een funderingsplaat

Het grote voordeel van een funderingsplaat is dat het gebouw geen scheuren kan vertonen door verschillende zettingen. De plaat kan enkel in zijn geheel ‘zakken’ (onder het gewicht van de constructie kan de grond eronder lichtjes samen geperst worden). Wel moet opgelet worden dat de grond overal evenwaardig en voldoende draagkrachtig is, indien één zijde veel slechtere grond is, dan bestaat de kans dat het gebouw scheef kan zakken (het bekendste voorbeeld hiervan is uiteraard de toren van Pisa).
De funderingsplaat wordt toegepast bij grond die niet voldoende draagkrachtig is om met strookfundering of sokkels te werken. Wel wordt het enkel bij constructies met een ‘beperkte’ oppervlakte gebruikt zoals kantoren. Men zal dus nooit een grote productiehal op een funderingsplaat zetten. Daar zal men eerder overschakelen naar grindkernen of paalfundering, omdat men daar slechts lokale lasten moet dragen (kolommen). De kosten zouden door de enorme oppervlakte ook te hoog worden.