Staal is één van de basisgrondstoffen in onze huidige bouwcultuur. Door de hoge treksterkte ervan zijn er ontelbare toepassingen waarbij staal veel betere eigenschappen heeft dan de traditionele baksteen met cement of beton. De aanwezigheid van staal in beton in de vorm van wapening toont al aan dat de kwaliteiten zeer grote invloed hebben op de eigenschappen van het beton en het is dan ook begrijpelijk dat de bouwcultuur een ware revolutie heeft ondergaan bij de introductie van verbeterde productie methodes in de 17de eeuw. Halfweg de 19de eeuw is er een explosieve productie van staal door een sterk geoptimaliseerd productieproces, dat de komende eeuw steeds meer geoptimaliseerd wordt en de massaproductie van staal alleen maar doet toenemen.

Naar het einde van de 19de eeuw, tijdens de tweede industriële revolutie, was er een enorme stijging in vraag naar hogere gebouwen. Staal maakte zijn introductie in dat bouwproces als stalen balken en kolommen, maar de gebouwen werden nog volledig ingepakt met steen en cement om een bepaalde brandveiligheid te garanderen. Het staal van die periode begon rond de 400°C namelijk zijn sterkte te verliezen. Met de introductie van stalen profielen in het bouwproces kwam ook meer en meer de realisatie van de krachtwerking in gebouwen en al snel werden windverbanden en varianten in de staalbouw geïntroduceerd om volledige stalen gebouwen zonder cement en steen recht te trekken.